Jenerasyon olarak şimdiki kuşağa göre biraz yaşlandık sanırım. ‘İyi insan’ olmanın çok önemli olduğu bizim gençlik zamanlarımızda bu kadar kötü insan var mıydı? Yoksa biz sosyal medyadan uzak, çevremizde olan bitenden bihaber mi yaşıyorduk?
Son dönemlerde o kadar kötü olaya şahit oluyorum ki; sekiz yaşında katledilen bir kız çocuğu, samuray kılıcı ile katledilen genç bir kız, kafası surların tepesinde kesilip annesinin önüne atılan yine bir genç kız, boşandığı hamile kadını çocuğu ve onlarca insan önünde döven alkolik bir adam, sigortadan para almak için binlerce bebeği hasta edip katleden, nice insanın bebek umudunu çalan yenidoğan çetesi, köpekler tarafından katledilen çocuklar, insanlar…
Ben iliğimle, kemiğimle nefret ettim bu çağdan. Kadınlardan, çocuklardan, bebeklerden nedir istediğiniz bilmiyorum ama o annelerin babaların ahı hepinizin üstünde bilesiniz!
Ülkedeki adalet sisteminin net bir şekilde sorgulanması gerekiyor. Yenidoğan çetesini çökerten bir savcı. Ailesi, namusu, evladı, hayatı ile tehtid edilen genç bir savcı… Verdiği onurlu mücadele için tebrik ediyorum ve ülkemizde çoğalmalarını diliyorum. Bunca vaka yaşanırken bir tanesi çıkıp gerçekten adalet sistemini uygulasaydı ya da caydırıcı cezalar uygulansaydı ne o adam hamile karısını onlarca insan içinde dövebilme cesaretine sahip olurdu ne de sekiz yaşındaki Narin cinayetinin üstü bu kadar rahat kapatılabilirdi. Ülke çığrından çıkmış durumda anlayacağınız. Bir bebek hayata getirmek, onu yetiştirmek ne kadar cesaret isteyen bir olgu. Düşünsenize sizin gözünüzden sakındığınız evladınız sırf birinin egosunu tatmin etmek için can veriyor.
Ben büyüdükçe insanların da iyi anlamda değişeceğini düşünürdüm. Hadi çocukken anlamıyordunuz diyelim. Birinin kalbini kırmak sizin için hiçbir anlam ifade etmiyordu aksine bu durumdan mutlu oluyordunuz. Peki ya şimdi? Ben bu aralar sanırım anne olacak olmanın vermiş olduğu heyecan ile bana yapılan birçok şeyi es geçiyorum. Yaşı büyümüş olmasına rağmen yaptıkları çocuklukların kendilerine nasıl bir şekilde döneceğini ben bile bilmiyorum. Tek bildiğim; kimsenin ahı kimsede kalmaz sevgili iyi insanlar. Bir de şunu biliyorum. Deveye diken, insanı da seven yaranıyormuş.
Son beş ayda sanırım iyi insan olmak adına hiç hak etmeyen bir çok insana çok fazla iyilik yaptım. Ama aldığım terbiye, ama edindiğim hayat tecrübesi iyi olmaya yönlendiriyordu beni. Sonra baktım ki; hepsi bıçaklarını bilemiş arkamdan konuşmaya başlamışlar. Peki burda kaybeden kim?
Çocuklarını yetiştiremeyen aileler mi?
Kendini ifade etmekten aciz, iki kelimeyi bir araya getiremeyen, okumayan, öğrenemeyen, sorgulamayan gençler mi?
Problem çözme yetenekleri gelişmediği için problemlerini kaçarak çözmeye çalışan, yetmiyormuş gibi daha da problem yaratan asalaklar mı?
Dedikodu yapıp herkese yaranmaya çalışan ama gerçekler yüzüne vurulduğunda inanılmaz manipülasyon yapan ustalar mı?
Mağdur edebiyatını hayatının baş köşesine koymuş ezikler mi?
Konuşarak bir yere varılmadığında kendini yerden yere atan numaracılar mı?
Yoksa umarsızca iyilik yapan ben ve benim gibiler mi?
Ben kaybetmem sayın okur, yanlış anlaşılmasın iyilik yapan insanlar kaybetmez. Başkaları kötülük peşinde koşarken ben iyilik yapmaya devam edeceğim için; gün gelecek, çoğu insan hakkımı teslim etmek için yanıma uğrayacak.
Nereden mi biliyorum?
Zamansız uğrayanlardan…
