Son zamanlarda özellikle yakın çevremde ilişkilerini bitiren, daha doğrusu sırf karşı tarafın yaptırdığı vicdan nedeni ile ‘bitiremeyen’ devam etmeye zorlanan kişilerden duyduğum saçma sapan söylemler var.
bakınız örnek:
Benden ayrılırsan;
-Kafama sıkarım!
-Kendimi öldürürüm!
-Buna sebep olan herkesi öldürürüm!
-Yüzüne kezzap atarım!
-İftira atarım!
-Kariyerini bitiririm!
-Seni rezil ederim!
-Aileni ararım!
-Kimse ile birlikte olamazsın, onları da öldürürüm!
…..
Pardon ama siz neyin kafasını yaşıyorsunuz?
Siz bu beylik lafları söylüyorsunuz iyi güzel de karşınızdaki insana nasıl bir korku, nasıl bir vicdan azabı yaşattığınızın farkında mısınız?
Siz, sizden ayrılmasın diye kendinizi öldürmek ile tehtid ederken, karşınızdaki kişiyi gerçekten sevdiğiniz için mi yapıyorsunuz. Tabi ki hayır. İnsan sevdiği insanı tehtid eder mi hiç?
Hem de canı ile…
Bunu o insanı sevdiğiniz için değil, kendinizi daha çok sevdiğiniz için yapıyorsunuz. Çünkü bencilsiniz. Kendinizden başka hiç kimseyi düşünmediğiniz ya da sevmediğiniz için karşınızdaki insana vicdan yaptırıyorsunuz. Hatta olayı abartıp, karşınızdaki insanın canını yakmak için başka biri ile birlikte olmakla bile tehtid edebiliyorsunuz.
Hani çok seviyordunuz?
İstiyorsunuz ki karşınızdaki insan sizin bütün kaprislerinizi, bütün inandınızı, bütün hatalarınızı ve bütün hakaretlerinizi çeksin. Ama olay yolları ayırmaya gelince kendimi öldürürüm!
Öğrendiğim birşey varsa kimsenin aşktan ya da sevgisizlikten ölmediği…
Kendini öldürmek isteyen insan bunu bağıra bağıra, haykıra haykıra ya da kendini duvardan duvara vurarak yapmaz. Gerçekten acı çeken insan, sırf dikkat çekmek için bu kadar çirkinleşmez. Sırf standart giden hayatının akışı bozulmasın diye karşısindaki insanı bu kadar hırpalamaz.
Hani bazen diyorsunuz ya benden ayrılırsan eğer; ‘Vicdanın rahat edecek mi?’
Peki ya siz sevdiğiniz insan mutsuz olunca mutlu olacak mısınız?
