‘Birini ya da bir şeyleri kaybetmek insandaki yazma tutkusunu güçlendiren en büyük etkendir.’ diyordu Susannah Grant, Yalnız Gezegen filminin son sahnesinde…
Rus edebiyatının en önemli yazarlarından biri olan Dostoyevski; kumar borcunu ödeyebilmek için Kumarbaz isimli romanını yirmidokuz günde tamamlamıştır mesela. Gerçi hiçbir zaman akıllanmamış, kumar oynamaya devam etmiştir ama her bir kelimesine para alarak yazdığı romanların o kadar kalın olmasına bakarsak iyi de iş çıkarmış. Ben çoğu yazımda hatta kitabımda da uzun zaman birbirimize yoldaşlık yaptığımız insanlardan ilham alarak ya da onların hayatlarından kesitlere yer vererek yazıyorum. Tabi ki hepsi yaşadığım ya da çevremdeki insanların yaşadıkları olaylar değil. Yazarlık demek incelik ister. Kıvrak bir zeka, sabır, müthiş bir anlatım ve hayal gücü ister. Bu hayatta zekasına en çok güvendiğim insanlardan biri olan babam yazılarımı sıkı bir şekilde takip eder. Baba yüreği işte üzüldüğümü düşünüp, anlam çıkarabiliyor bazen yazdıklarımdan. Soruyor sonra tabi; ‘Sen bunları ne ara yaşadın?’ Tabi ki hepsini yaşamadım babacığım, bu da benim hayal gücüm diyelim.
Küçük bir kız çocuğuykende en çok babamla İstiklal Caddesi’ndeki Mephisto kitap evini gezmeyi severdik. ‘Doğduğun ev kaderindir.’ derler ya ne kadar da doğru. Kitap okuyan bir ailede kitap okuyanları, yazanları, dinleyenleri görerek büyürsen; zamanla sende onlardan birine dönüşürsün. O zamanlarda düşünürdüm… Bu yazarlar bunca kelimeyi nasıl böyle ince ince sayfalara dökebiliyor? Babam bu kadar kitabı nasıl ve ne zaman okudu? Bu kadar yazarı, kitabı, içindekileri, olayları nasıl aklında tutuyor? Abim çok küçük yaşlarda inanılmaz etkileyici şiir yazmayı nasıl akıl edebiliyordu? Orta okulda onun bir yazısı ile birinci olmuştum ben Türkçe dersinde. Daha o zamanlar belliydi çok başarılı bir yazar olacağı…
Şimdi anlıyorum, her şey bir şeyi sevmekle başlar. Severseniz değişirseniz. Değişmesiniz bile değişmek için çaba sarf edersiniz. Anlamaya çalışırsınız ve daha çok dinlersiniz. Mücadele edersiniz. Yeri gelir kendiniz ile bile mücadele edersiniz. Bundan yirmi yıl önce hala çok severek sohbet ettiğim bir ağabeyim şöyle demişti; ‘ Hobilerin ya da yapmaktan keyif aldığın işler mesleğin olunca sıkılırsın. Üzerinde baskı hissederek yaptığın hemen her şey seni mutsuz eder.’ Bunu sadece iş ile ilgili düşünmemek lazım tabi. Arkadaşlık, dostluk, aile ya da ikili ilişkilerimizde de bu böyle değil midir?
Mesela; J. K. Rowling. Harry Potter serisini hayatında hiç duymayan, bilmeyen yoktur herhalde?
Rowling’in kitaplarının basılmadan önce oniki farklı yayınevinden red cevabı aldığını ve hiçbir zaman bu kitapları bastırmaktan vazgeçmediğini, sonrasında da yıllardır en çok okunan kitap ve en çok ödül alan film serisine sahip olduğunu biliyor muydunuz? Bilimkurgu kitaplarını ve filmlerini hiç sevmememe rağmen en kadim dostlarımdan olan Yasemin’in bu kitaplara ve hikayeye olan bağlılığına hayranım. Aslında okuduğu yazarın zekasına hayranım ve birgün mutlaka bütün kitaplarını okuyacağım ya da önyargı oluşturmadan kendime bütün filmlerini izleyeceğim. Aslında Yasemin’i de bence etkileyen sadece hikaye ya da karakterler değil, yazarın anlatım gücü.
Aslında ben farklı bir konu ile alakalı bir yazı yazacakken dün izlediğim filmden etkilenerek şu ana kadar okuduğunuz satırları yazarken buldum kendimi 🙂
Biliyor musunuz insan eğer sahip olduğu yetenekleri kullanmazsa bu onda ağırlık yaparmış ve hayatı ile ilgili negatife düşermiş. O yüzden uzun zamandır ara verdiğim yazma olayına hızlı bir giriş yaptım. Sanırım üstümdeki ağırlıklardan fazlası ile sıkıldım.
Bunu kendi hayatınızda da deneyimlemenizi isterim aslında. Yeteneklerinizi kullandığınız ve kullanmadığınız zamanlarda yaşadığınız dönüşümleri dinlemek için sabırsızlanıyorum.
