Aşk var mı sahiden?

Çevremdeki çok yakın arkadaşlarım ile yaptığım uzun uzadıya sohbetlerden sonra bugünlerde çokça düşünür oldum.

Aşk var mıydı sahiden?

Hani onsuz nefes alamadığınız zamanlar, onu düşünmeden tek bir an bile geçiremediğiniz, onsuz olmayı düşündüğünüz an kalbinizin duracağını sandığınız anlar…

Aşık olmak böyle bir şey mi?

Kalbinde kelebeklerin uçmasına neden olan müthiş bir duygu yoğunluğu mu yoksa kalbine hançer saplanmış gibi canını yakan, öldürmeyen ama süründüren bir cinayet şekli mi?

Ya da iki kişi arasında yaşanan güç savaşı mı?

Peki bu bir savaşsa galibi kimdi?

Aşk insanı mutlu etmez miydi? Ya da bunca zaman ben kendimi mi kandırıyordum böyle düşünerek?

Birbirine aşık olduğunu söyleyen insanların yaşadıklarını, birbirlerine yaptıklarını gördükçe; bildiğim, gördüğüm, duyduğum bütün değerlerim alt üst oluyor.

Nasıl olabilir? diye soruyorum kendime!

Nasıl olur?

Hani çok aşıklardı, çok seviyorlardı birbirlerini, biri olmadan nefes bile alamıyordu diğeri…

Ne oldu, ne değişti?

Anlayamıyorum!

Anlamlandıramayıp, adlandıramıyorum olanları!

Karşındaki insan ile keyifli vakit geçirmek, birlikte yemek yemek, maç izlemek, birbirini anlayabilmek, en derin sırlarını anlatabilmek,saygı duymak,saygı görmek, huzur bulabilmek, huzur verebilmek, günlerce gecelerce sohbet etmek, kahkahalar atmak, uyumak, uyanmak, sarılmak, sevişmek…

Düşününce insanın ‘aşkın canı cehenneme’ diyesi geliyor.

Karşılıklı olarak iki farklı birey bunları yapabiliyorsa, yaşayabiliyorsa varsın adı ‘Aşk’ olmasın. Yemişim aşkını!

Bu kadar şeyi yaşayıp mutsuz olabilen, her daim arayış içinde olan insanları ise anlamak gerçekten çok zor… Hayatının derinlerinde bir yerinde sevilmeme, değer görmeme, aşağılanma ya da küçük görülme duyguları varsa ve siz onu sevgi ile iyileştirebileceğinizi düşünüyorsanız büyük bir yanılgı içindesiniz. Tecrübe ile sabit! Eğer bir insan, ikili ilişkide ya da dostluk, arkadaşlık hiç fark etmez başınızı iki elinizin arasına alıp ‘Ben bunu hak edecek ne yaptım?’ diye sorgulatıyorsa yanlış olan siz değilsiniz. Karşınızdaki ne istediğini bilmeyen, sevilmeyen, sevmenin ne demek olduğunu bilmeyen sevgisiz insanlar…

Eğer çevremde birbirine aşık olan sevgili arkadaşlarım, dostlarım aşkı böyle yaşıyorsa ben gerçekten ömür boyu aşksız kalmayı tercih ederim.

Şimdi o güzel ellerinizi başınızdan çekin ve aynaya bakıp kendinize şu soruyu sorun.

Aşk var mı sahiden?

Size kendinizi değersiz, mutsuz, üzgün hissettiren kimse ile yola devam etmeyin. Bırakın miladı dolmuş toksik ilişkilerinizi bir kenara ve yeniden başlayın. Daha güçlü, daha kararlı, daha azimli ve daha tecrübeli… En önemlisi kendi kendinize yetmeyi bilin. Hatayı kendinizde arayıp, biten ilişkinin faturasını kendinize kesmeyin. Evet biliyorum onsuz olmak başta çok koyacak size, hiç üzülmeyeceksiniz diyemiyorum maalesef. Üzüleceksiniz, ama o da geçecek. Ve siz gözyaşı döktüğünüz her gününüze kocaman bir kahkaha atacaksınız.

Sevgi ile kalın güzel insanlar…